Notice: Undefined variable: custom_content in /home/doctorbabis0cgr/public_html/wp-content/plugins/code-snippets/php/snippet-ops.php(484) : eval()'d code on line 7

Κατάθλιψη της λοχείας (Επιλόχεια κατάθλιψη)

Είναι γνωστό ότι πολλές νέες μητέρες εμφανίζουν το λεγόμενο “εκνευρισμό ή δυσθυμία του τοκετού” (“postpartum baby blues”). Είναι μια πολύ συνηθισμένη και σχετικά απλή κατάσταση – όχι νόσος- που χαρακτηρίζεται από ευσυγκινησία, εύκολο κλάμμα, άγχος ή και αυπνία. Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται συνήθως τις πρώτες 2-3 μέρες μετά τον τοκετό και δεν διαρκεί πάνω από 1-2 βδομάδες. Υποχωρεί μόνη της. Όμως μερικές μητέρες έχουν την ατυχία να εμφανίσουν πιό μόνιμα και πιό έντονα συμπτώματα και τότε έχουμε μιά ψυχική διαταραχή η οποία ονομάζεται κατάθλιψη της λοχείας.

Αυτό βέβαια δεν οφείλεται όπως ορισμένοι νομίζουν ούτε στο ότι η μητέρα είναι “ανώριμη” ή “αδύναμος χαρακτήρας”, ούτε στο ότι έκανε κάποιο λάθος ή παράλειψη. Είναι κάτι που δεν εξαρτάται από αυτήν.  Πολλοί παράγοντες μπορεί να έχουν συμβάλλει για να εμφανιστεί η κατάθλιψη της λοχείας:

• ορμονικοί
• παράγοντες από το περιβάλλον
• παράγοντες γενετικοί ή συναισθηματικοί κλπ

Γι αυτό και οι μητέρες που θα εμφανίσουν αυτή την ψυχική διαταραχή δεν πρέπει να νιώθουν για κανένα λόγο υπεύθυνο τον εαυτό τους, αφού δεν οφείλεται σε κάτι που έκαναν ή κάτι που παρέλειψαν να κάνουν. Η ίδια εξάλλου η διαδικασία του τοκετού είναι ιδιαίτερα εξουθενωτική και οι απαιτήσεις της συναισθηματικής προσαρμογής της γυναίκας που γίνεται πιά μητέρα είναι τεράστιες.

Πώς είναι λοιπόν, να έχεις κατάθλιψη της λοχείας;

“Δεν την παλεύω” Νιώθεις ότι η κατασταση σε ξεπερνά. Λές: Ζόρικα τα πράγματα. Αναρωτιέσαι: θα μπορέσω άραγε να τα καταφέρω μ’ αυτή τη ζωούλα που έφερα στον κόσμο, ή μήπως δεν άξιζε, εγώ, να γίνω μητέρα;
“Φταίω, είμαι ανίκανη” Νιώθεις ένοχη: Έπρεπε να ήμουν πιό ικανή μητέρα, το μωρό μου δεν πρόκειται ποτέ να είναι ευτυχισμένο μαζί μου. Ερχονται και ξανάρχονται οι εικόνες από τα περιοδικά με τις χαρούμενες μητέρες που κρατάνε τα ευτυχισμενα μωράκια τους στην αγκαλιά και λές: Εγώ σαν να μην είναι δικό μου το μωρό, δεν θα μπορέσω ποτέ να το αγαπήσω.
“Θεέ μου, γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά;” Σου είναι αδύνατο να βάλεις σε μία σειρά αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Μένεις είτε αποσβολωμένη, είτε πηγαινοέρχεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο με τρομερή υπερένταση και μερικές φορές θυμό για όλους και για όλα.
Απελπισία Νιώθεις βαθειά στενοχώρια, δεν μπορείς να σταματήσεις να κλαίς ακόμη κι άν δεν υπάρχει καμμιά αιτία. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει, δεν πρόκειται να συνέλθω από αυτή την κατάσταση. Φοβάμαι ότι είμαι τόσο χάλια ώστε θα μου πάρουν το μωρό.
Ανορεξία και αυπνία “Δεν κατεβαίνει τίποτε από το στόμα μου, είναι αδύνατο να φάω”. Δε μπορώ ούτε να πέσω στο κρεβάτι. Για ύπνο; Ούτε συζήτηση. (Βέβαια μερικές φορές συμβαίνουν και τα αντίθετα: Τρομερή πολυφαγία και διάθεση να είσαι συνεχώ στο κρεβάτι).
“Τί μου είπε τώρα;” Μεγάλη δυσκολία στη συγκέντρωση. Σου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις και να θυμάσαι ακόμη και τις πιό απλές οδηγίες του γιατρού. Νιώθεις αποσυντονισμένη και ξεκομένη από το περιβάλλον, ακόμη και τους γονείς και το σύζυγό σου.
“Μούρχεται να το βάλω στα πόδια” Θέλεις να φύγεις, να εξαφανιστείς. Να μπείς σε ένα αυτοκινητο και να τα αφήσεις όλα πισω σου. Το μωρό, την οικογένεια, όλα. Να μήν υπάρχεις. Αυτό που συνέβη, σκέφτεσαι μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλλα και να μήν μπορέσεις να ξαναβρείς τον παλιό σου εαυτό.

 

Τί κάνουμε;

Συνήθως ένας έμπειρος μαιευτήρας είναι ο πρώτος που θα δει τα σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά με τη νέα μητέρα: η αυπνία, το άγχος, το εύκολο κλάμμα… Και θα ενημερώσει τους συγγενείς για το ενδεχόμενο, η γυναίκα που μόλις έχει γεννήσει, να εμφανίσει αυτή τη διαταραχή.

Βασική σημασία έχει η ένταση των ενοχλημάτων. Μιά γυναίκα που κλαίει έντονα και επίμονα, ζητά να εγκαταλείψει το βρέφος και την κλινική, αρνείται να το δεί ή να το θηλάσει κλπ, είναι σίγουρο ότι χρειάζεται κάποια ψυχική υποστήριξη.

Όμως και συμπτώματα πιό μικρής έντασης, που διαρκούν όμως περισσότερο από 10-15 μέρες από την ημέρα του τοκετού, θα πρέπει να ανησυχήσουν τους συγγενείς και την ίδια τη μητέρα και να σκεφτούν ότι χρειάζεται ο άνθρωπός τους βοήθεια από κάποιον ειδικό.

Στην κατάθλιψη της λοχείας η ψυχοθεραπευτική βοήθεια και κυρίως η γνωσιακού τύπου ψυχοθεραπεία, είναι πολύ σημαντική.

Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις πραγματικής κατάθλιψης της λοχείας, η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη για να ξεπεραστεί το πρόβλημα.

 

 

Τελευταία Ενημέρωση January 13th, 2018 στις 11:11 pm